نزدیکای روز خبرنگار سال ۱۳۹۸ هجری شمسی بود که خبری دال بر هدیه ویژه آذری جهرمی (وزیر مخابرات) به خبرنگاران کل کشور بارقه‌های امید و برق خاصی را در دیده خبری کشور انداخت.

«به همه خبرنگارانی که از طریق سامانه همراه اول ثبت نام کنند اینترنت رایگان تعلق می‌گیرد»، و چه زیبا بود این امید به استفاده از اینترنتی که البته ظاهراً بدون دستکاری و به شکل عادی در دستشان برای انعکاس اخبار بود و البته که اما و اگری در آن مشاهده نمی‌شد.

و جالب توجه اینکه اپراتورهای دیگر هم بیکار ننشستند و ایرانسل و رایتل هم برای اینکه از این گردونه دور نمانند در سال ۱۳۹۹ این روند را تکرار و خبرنگاران را مرهون الطاف ویژه خود ساختند.

اما چه زود رنگ باخت این برگه پر مهر در سال ۱۴۰۰، که ورق ظاهراً برگشته و خبرهای ضد و نقیضی از کم رنگ شدن لطف به خبرنگاران و شاید نصرفیدن این مدل هدایا به خبرنگاران به عنوان عنصری خاص (شاید پر هزینه) حکایت دارد، به شکلی که در اخبار می‌خوانیم به خبرنگارانی که اسامی آنان توسط معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد تأیید شده هدیه تعلق می‌گیرد و اگر کسی شامل حالش نشده با اینکه قبلاً شامل حالش می‌شده خودش برود و پیگیری کند و وعده و وعیدهایی که نه در شأن خبرنگاران است پیگیری آن و نه اسباب وقت و حوصله برای آن وجود دارد.

بگذریم که دردهای بی درمان دیگر شامل بیمه و حقوق قانون کار و مسکن و نظایر آن نیز از دغدغه‌های همیشگی و بی‌درمان دیگر و مفصل دیگری است که قصه دراز خود را دارد.

در هر شکل شأن هر خبرنگار اجل از هدایایی است که این و آن حاتم بخشی کنند و مثلاً در پایان نشست‌های خبری، مثلاً یک کارت هدیه پنجاه تومانی به آنان بدهند، که البته این کارت سوای از حق التحریرهایی که کم و زیاد خبرنگاران دریافت می‌کنند، هزینه یک سرویس ایاب و ذهاب خبرنگار حاضر با اسنپ هم نمی‌شود، یا اینکه خبرنگاران را بی‌‌توجه به شأن و شخصیتشان با وسیله نقلیه غیر استاندارد جابجا می‌کنند و سبب مرگ و جراحات یا در کمترین حالت آسیب به روحیه آنان می‌شوند.

و این است روزمرگی که هر روز ادامه دارد و هفدهم مردادماه این بهانه را به ما و لطف کنندگان داد که درد دلی کنیم و قلم فرسایی به این سبک به رشته تحریر در آوریم تا باشد که چه اتفاق افتد و صلاح بر چه جامه عمل پوشد.