به گزارش روابط عمومی اداره کل کتابخانه های عمومی قم، به میزبانی بخش نابینایان کتابخانه عمومی آیه الله خامنه ای قم و با همکاری کانون ادبی صبح اشراق، نشست مجازی گفتگوی صمیمانه با حضور رضا امیرخانی، ۸ آذر ماه در اسکای روم و پخش زنده اینستاگرام برگزار شد.
امیرخانی در ابتدا درباره حضور در این نشست گفت: برای من حضور در دو مکان بسیار لذت بخش است، یکی دانشگاه ها که می توانستم در آنجا با نسل جوان صحبت کنم و دوم کتابخانه ها که واقعی ترین مخاطبان اصلی من در آنجا هستند که می توانم در اینطور جلسات صدای حقیقی مخاطبانم را بشنوم.
وی در ادامه در پاسخ به سوالی در مورد کتاب داستان سیستان گفت: « معمولا برای انتخاب نام کتاب هایم وسواس زیادی دارم و بعد از نوشتن تعداد زیادی نام، یکی را انتخاب میکنم اما در مورد این کتاب، سجع بین داستان و سیستان به نظرم جالب آمد و همین نام را انتخاب کردم. هرچند که بعد ها متوجه شدم که در بلوچستان این کتاب چندان خوانده نشد و این به دلیل انتخاب نام «داستان سیستان» بود که در آن زمان به این نکته توجه نداشتم.»
امیرخانی اضافه کرد: «بسیاری از کسانی که قبل از انتشار کتاب را خواندند، چندان موافق انتشار کتاب نبودند، اما رهبر انقلاب بعد از خواندن کتاب مرا به انتشار کتاب تشویق کردند و خوشحالم که این کتاب آن هم در آن دوران که شرایط با امروز متفاوت بود منتشر شد. این کتاب همچنان جز کتاب هایی است که از نظر خودم روایت درستی است و از این نوع روایات سیاسی چندان در کشور ما زیاد منتشر نشده است.»
در ادامه این نشست امیرخانی در پاسخ به سوالی در مورد پیش زمینه کتاب قیدار و اینکه این کتاب ماجرای واقعی است یا تخیلی گفت: « قطعا کتاب تخیلی و داستان است اما حتما قسمت هایی از کتاب هست که از تجربیات و دیده های من نشات گرفته اند.»
وی افزود: « در مورد کتاب قیدار، من برای آشنایی با قطعات خودرو های سنگین و اصطلاحات عامیانه مرتبط، به گاراژ ها و مکانیکی های خودرو های سنگین رفتم و گفتگو هایی با آنها داشتم که خیلی به من در نوشتن کتاب کمک کرد.»
نویسنده کتاب نفحات نفت در پاسخ به این پرسش که اثر جدیدی در دست انتشار دارد یا خیر نیز پاسخ داد: « رمان جدیدی در ذهنم هست که امیدوارم به زودی بتوانم نوشتن آن را شروع کنم.»
امیرخانی درپایان در پاسخ به این پرسش که کدام یک از کتاب هایش را بیش از همه دوست دارد گفت: «تمثیلی هست که می گوید کتاب های نویسنده مثل فرزندانش هستند و اگر اینگونه باشد باید نویسنده همه کتاب‌هایش را به یک اندازه دوست داشته باشد؛ در حالی که در مورد من اینگونه نیست و من هیچ کدام از آثارم را دوست ندارم، چرا که اگر اینگونه باشد یعنی من در آن اثر گیر کرده ام، بنابراین من همیشه اثری که ننوشته‌ام را بیشتر از همه آثارم دوست دارم.»