روح‌الله در دی‌ماه سال ۱۳۵۹ در خانواده‌ای روحانی و شهیدپرور، متولد شد. ارادت عجیب خانواده اش به حضرت امام خمینی (ره) باعث شد که روح‌الله نام گیرد.
دوران کودکی، نوجوانی و جوانی، در کنار پدر و مادری که سرمایه معنوی زندگی شان، اُنس با کلام خدا بود، سپری شد.
آنچنان قرآن کریم با روح و روان روح الله آمیخته شده بود که حتی قبل از تکلم کامل و ادای صحیح کلمات، تعدادی از آیات روح بخش قرآن را به حافظه سپرد.
آرامش معنویِ کسوت روحانیت پدر، روح الله را مشتاق سربازی امام زمان ارواحنا فداه نمود به گونه ای که عاشقانه و با شور و شوق، تمامی مراحل تحصیلی دبستان، راهنمایی و دبیرستان را در قم با موفقیت سپری کرد و وارد حوزه علمیه قم شد.
در همین ایام، توفیق خدمت افتخاری در واحد فرهنگی مسجد مقدس جمکران را پیدا کرد و ساعات معنوی شب های جمعه را تا صبح، با امام زمان خویش، به خلوت می نشست.
روح الله همیشه، قرآنِ مخصوصِ حفظِ خود را به همراه داشت و از سال ۱۳۷۷، افتخار شاگردی حجت‌الاسلام‌ والمسلمین استاد محمد مهدی طباطبایی (پدر بزرگوار نابغه قرآنی) را پیدا کرد و در کلاس های حفظ، که در دارالتلاوه مسجد اعظم تشکیل می شد، حضور یافت.
روح الله اگر چه در سال اول حوزه و در مدرسه علمیه شهید صدوقی تحصیل می کرد؛ اما همزمان با عنوان یک بسیجی فعّال و مربّی قرآن کریم، به تدریس اشتغال داشت.
از ویژگی های بارز اخلاقی او، اقامه نماز اول وقت او بود. مادرش میگفت: در زمان خرید حلقه ازدواجش، در خاطره‌انگیزترین روز زندگی‌اش، با شنیدن صدای اذان، دست از خرید کشیده و برای اقامه نماز و ادای فریضه الهی راهی مسجد شد.
این طلبه ی بسیجی، شیفته و دلداده ی امیرالمومنین علی علیه السلام بود و اگر کسی فضیلتی از آنحضرت را نقل می‌کرد، که تا آن زمان نشنیده بود، برایش هدیه‌ای در نظر می‌گرفت.
او جوانی هیئتی بود که توانسته بود شور و شعور حسینی را با عشق به حضرت سیدالشهدا علیه السلام، درآمیزد. با مشاهده ی اندکی تربت حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام، دلش روانه ی کربلایی می شد که تا آخر عمرِ کوتاهش، هیچ وقت آن را زیارت نکرد.
برای شرکت در مجالس اُنس با اهل بیت علیهم السلام، لحظه شماری میکرد و خود، در برپایی پُرشور آن، از هیچ اقدامی دریغ نمی کرد.
مرحوم روح الله قادری، شاعری خوش ذوق بود و در کنار سایر فعالیت های خود، اشعاری با عناوینی چون: عید غدیر خم، پنج تن آل عبا، مهدی آل محمد (عج)، میلاد امام خمینی (ره)، سه دسته گل، حدیث خون، طریق عشق و …، سرود.
ابراز مهر و محبت نسبت به والدین و اهل خانواده، عشق به شهدا و برقراری ارتباط معنوی با آنان، پایداری در راه ارزش های انقلاب اسلامی، ابراز علاقه عجیب به شخص امام راحل و رهبر عزیز انقلاب، از ویژگی های برجسته ی روح الله بود.
او چنان دل‌بسته ی شهدا شده بود که در روزهای پایانی حیات خود، پیراهن دو عموی شهیدش، “سردار شهید، محمود قادری” و “بسیجی شهید، محسن قادری” را به مادرش سپرد و از او تقاضا کرد تا به گونه ای ویژه، آنها را نگهداری کند تا حُرمت آن، محفوظ باشد.
نوروز هر سال، وقت قرار عاشقی روح الله با شهدا بود و این عشق، او را از طریق راهیان نور، به سمت غرب و جنوب کشور می کشاند. این طلبه بسیجی، پس از یک سال تحصیل در حوزه علمیه قم، فرمایش رسول خدا صلی الله علیه و آله مبنی بر “النکاح سُنّتی” را عملی ساخت و در اولین سفر به همراه همسر خویش، به پابوس حضرت رضا علیه السلام، مشرّف شد.
فراهم ساختن مقدمات این سفر، در قالب اردوی زیارتی حافظان و مربیان قرآن، به عهده ی “مهد قرآن کریم استان قم”، بود. سفری که هیچ گاه بازگشتی در آن نبود.
به تشخیص مسئولان وقتِ آن نهاد، مسیر بازگشت به سمت قم، از شمال کشور تعیین گردید و متاسفانه روح الله به همراه شش نفر دیگر از حافظان و قاریان قرآن در ۲۱ شهریور سال ۱۳۷۸، در حادثه ای تلخ، لحظات پایانی عمر قرآنی و پربرکت خود را، اسیر دریای موّاج زاغمرز بهشهر می شوند و اینگونه جامعه قرآنی کشور را در غم فرو می برند.
حجت الاسلام مرحوم “غلامعلی شاکری نیا مربی و حافظ کل قرآن کریم”، “طلبه بسیجی مرحوم روح‌الله قادری مربی و حافظ ۱۵ جزء قرآن کریم، “مرحوم محمد مهدی آیت‌اللهی دانشجوی شیمی و حافظ ۱۵ جزء مصحف شریف”، به‌ اتفاق نوگلان قرآنی مرحوم “محمدحسن و محمدحسین میرزا بابایی”، “مهدی مرادی” و “علی چراغی” روحشان از سرای ناپایدار دنیا پرکشید و در جوار رحمت حق، آرام گرفت.
پس از آن، مسئولین کشوری و استانی در پیام های تسلیتی، با خانواده های داغدار این عزیزان، ابراز همدردی کردند و مجلس یادبود آنان، در مسجد …