چند صباحی می‌شد که وقتی صبح زود با چشمان پف کرده بعد از نماز صبح که کمرنگی حضور قلب در آن بر دوشم سنگینی می‌کرد، طبق عادت از خانه بیرون می‌آمدم و سمت نانوایی سر کوچه‌مان که از قضا نان خوشمزه بربری می‌پخت می‌رفتم و یک نان خشخاشی با کنجد فراوان می‌گرفتم و خلاصه صبحانه پر پیمانی را برای خودم جشن می‌گرفتم.

در یکی از این روزهای گرم ماشینی شدنم در این راه، تابلوی شهید سر کوچه نظرم را جلب کرد، «شهیدان مؤمن پور» از افتخار آفرینان هشت سال دفاع مقدس، که از قضا مبارزه با ذلت، و افتخار بر میهن از دستاوردهایشان بود، با خودم گفتم بروم و ببینم چطور راه این شهیدان در این صده جدید که با ۱۴۰۰ شروع شده قابل امتداد و ادامه دادن است و آیا می‌توانم رسالتی که از قضا در فضای خبر رو رسانه بر دوشم نهاده شده را در این عرصه به منصه ظهور برسانم یا خیر.

در همین فکرها بودم و در گوشم نجوای حاج قاسم با آن حلاوت و گرمی خاصش به گوش می‌رسید که «ما ملت امام حسینیم»، که با یک مقایسه سر انگشتی وضعیت چند روزی که با اغتشاش و دامن زدن دوست و دشمن به اتفاقات اخیر در مهرماه کشور نتیجه‌ای عجیب را در ذهنم رقم زد: و آن اینکه چطور مبارزان با ذلت، افتخار آفرینان ملت می‌شوند.

یاد حمید استیلی افتادم و آن گلی که به آمریکا زد و گل‌های بسیاری که تیم فوتبال ما با آقای گلی علی دایی به دوست و دشمن زد، و سرهای شکسته بچه‌های فوتبالیست و والیبالیست و کشتی گیر و …، با خودم گفتم، چقدر خوب بود که بچه‌های ورزشکار و هنرمند ما هم ای کاش مثل همین بچه‌های رزمنده که اسمشان بر در و دیوار شهر نقش بسته، جاودانه بمانند، و جاودانه ماندن شاید راهی جز این نداشته باشد که امام حسین علیه السلام فرمود: «هیهات من الذله».