چندی است که زمزمه مراجعه حضوری دانش آموزان و دانشجویان به محافل علمی و مدارس مطرح است اما اینکه چه مقدار می‌شود سلامت روان و روح و جسم دانش آموزان را در عدم حضور یا حضور حفظ کرد هنوز هم در حاله‌ای از ابهام است.

ایران کشوری پهناور با اقوام و آداب و رسوم فراوان است و همین فراوانی در طرح و نوع خود سبب و موجبی است برای تضارب آراء و در نتیجه فرصت یا چالش که بهره گیری مدیران از آن می‌تواند بهترین سود را برای برنامه ریزان امر به همراه داشته باشد.

اکنون که بیماری کرونا رو به افول نهاده برنامه ریزی‌ها باید به گونه‌ای باشد که از این تهدید خانمان سوز و جهانی به عنوان فرصتی برای رسیدن به جایگاه‌هایی که زمانی آرزوی آن در بین جوامع وجود داشت استفاده کنیم.

در گذشته شیوه آموزش حضوری که یک شیوه سنتی بود مورد وثوق اکثر اندیشمندان بود اما متجددان نو اندیش طرحی نو در انداخته بودند و زمزمه‌هایی مبنی بر اینکه از امکانات و ابزارهای کمک آموزشی استفاده کنیم و قالب را عوض کنیم هم به گوش می‌رسید و چه بسا این کار را تبلیغ می‌کردند.

جای سئوال است که اکنون که این شیوه به صورت ناخواسته بین جامعه ما و بسیاری جوامع دیگر جا افتاده چرا مخالف آن هستیم و اجازه نمی‌دهیم که راه صعود و رشد خود را بپیماید.

مشکل امروز مدارس ما تأمین مخارج آب و برق و گاز و تلفن و … از یک سو و مشکل تبعیض جمعیتی و مالی که دانش آموزان در کلاس‌ها دارند از سوی دیگر و بحث عدم یادگیری یکسان تمام دانش آموزان فوق همه اینهاست، خوب بهترین کار چیست؟ ادامه راه به شیوه سنتی؟ یا اینکه ارتقاء جامعه و آموزش آن به شیوه مدرن.

عدالت آموزشی که امروز دم از تحقق آن می‌زنیم کجای برنامه ریزی ما قرار دارد، چرا تمام دانش آموزان را به سمت استفاده از بستر عدالت ساز سوق نمی‌دهیم، و چرا تفکرات مسموم و خام و نسنجیده را آمیخته با منافع شخصی می‌کنیم!!

بسیاری افراد و مافیای استفاده از کتب کمک آموزشی در این روزها دیگر مجال جولان ندارند و این آنها را به خطر انداخته و شاید در آینده راه‌های دیگر را بیندیشند و این می‌طلبد که ما روشنگری کنیم و اندکی بصیرت به خرج دهیم تا بتوانیم هم به صورت عملی، هم به صورت حضوری و هم به صورت مجازی دانش آموزان و دانشجویان را به سمت و سویی که طراوت علمی و دانش در جامعه موج زند رهنمون سازیم.