از علمای شیعه قرن پنجم و شاگرد خاص و داماد شیخ مفید، در قرن پنجم هجری و در نهصد سال پیش در صفحه ٨٣ جلد اول کتاب ارزشمند خود “نزهه الناظر و تنبیه الخاطر” أورده است:
وَ قَالَ أَنَسٌ : کُنْتُ عِنْدَ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ دَخَلَتْ عَلَیْهِ جَارِیَهٌ بِیَدِهَا طَاقَهُ رَیْحَانٍ فَحَیَّتْهُ بِهَا، فَقَالَ لَهَا: أَنْتِ حُرَّهٌ لِوَجْهِ اَللَّهِ تَعَالَى. فَقُلْتُ: تُحَیِّیکَ بِطَاقَهِ رَیْحَانٍ لاَ خَطَرَ لَهَا فَتُعْتِقُهَا؟! فَقَالَ: کَذَا أَدَّبَنَا اَللَّهُ تَعَالَى، قَالَ وَ إِذٰا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّهٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهٰا أَوْ رُدُّوهٰا، فَکَانَ أَحْسَنَ مِنْهَا عِتْقُهَا .
ترجمه:
انس می‌گوید: در پیشگاه امام حسین علیه السلام بودم. یکی از کنیزان امام نزد او آمد و دسته گلی به ایشان هدیه کرد. امام به کنیز فرمود:«در راه خدا آزاد هستی.»
من به امام گفتم:« به خاطر یک دسته گل کم‌ارزش، آزادش کردید؟»
امام فرمود:«خداوند این چنین ما را ادب فرموده است که:«وَإِذَا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّهٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا»نساء:۸۶
ترجمه آیه: هر گاه به شما سلام و درود گویند، بهتر از آن یا به همان گونه و اندازه، پاسخ بدهید. و بهتر از این دسته گل هدیه، آزادکردن آن کنیز بود.»
با وجود چنین حدیث ارزشمندی، سیدالشهداء، در پاسخ به پدران و مادران شهیدی که بارها و بارها بر زبان خود جمله “فرزند شهیدم بفدای حسین فاطمه” را جاری ساخته اند؛ چه پاداش و اجر و منزلت و مقامی را اهدا خواهد کرد؟
مقام والا و جایگاهی چنین رفیع را اگر سراغ دارید، نشان دهید..
تا والدین شهیدان زنده اند، آنان را دریابیم و جرعه نوش معنویت شان باشیم.
قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری.