یادداشت حسن طاهری
همه ما انسان ها با مهربانی و اخلاق، به اندازه خاطرات خوب و زیبایی که برای اطرافیان و انسان ها و طبیعت، باقی می گذاریم، بهشت یا جهنم و مسیر ورود به فردوس برین یا دوزخ سوزان را، با خاطرات خود می سازیم.
خاطرات دو معلم یکی بداخلاق و شکنجه گر و دیگری مهربان و با گذشت، برای دانش آموزان یک کلاس بعد از چهل سال، هنوز باقی مانده است. خاطراتی تلخ شامل انواع تنبیه و شکنجه های بدنی از شلاق و تازیانه بر سر و رو و دست های بی حس از سرمای برف گرفته تا توهین ها و تهدیدها و خاطراتی شیرین از معلمی زیباسیرت و مهربان و باشخصیت و والامقام.
معلم جلاد بعد از چهل سال، اکنون سکته کرده و در تنهایی زمینگیر است و معلم مهربان نیز یک سال بعد از همان سال تدریس، در عملیات والفجر ۸ سال ۱۳۶۴ و چهار دهه پیش شهید شده.
شاگردان این دو معلم، هنوز با شنیدن نام هر کدام، ناخودآگاه و بی اختیار لعن و نفرین خود را به معلم بد اخلاقِ زمینگیر و رحمت و ستایش و درود را به معلم مهربان شهید، نثار می کنند.
فردوس و سعادت و خوشنامی و یا دوزخ و شقاوت و بدنامی را، لحظه لحظه رفتارهای ما می سازند.
نرم خویی یا سنگ دلی، مهربانی یا بداخلاقی، نرمش یا خشونت، آسان گیری یا سخت گیری، خوشنامی یا بدنامی؛ کلیدها و معرفی نامه های انسانها هستند، برای جهان پس از مرگ شان، و ورود به بخش هایی که سزاوار آنند.
انّا هدیناه السبیل، اِمّا شاکرا و امّا کفورا.