به گزارش قم گویا به نقل از خبرگزاری برنا، امیر حسامی نژاد با اشاره به خاطرات عکاسی از شب های قدر حرم امام علی(ع) در سال ۲۰۰۲ میلادی، گفت: بعنوان یک عکاس مذهبی همیشه دوست داشتم حرم امیرالمؤمنین علیه السلام و دیگر اعتاب مقدسه عراق را عکاسی کنم؛ خوشبختانه بعد از سقوط صدام، شیعیان و عاشقان اهل بیت(ع) فرصت بهتری برای زیارت عتبات عالیات و انجام مراسمات مذهبی داشتند و از این رو بسیاری از شیعیان از جمله شیعیان ایران دوست داشتند که در ایام خاص مانند نیمه شعبان، شب های قدر، تاسوعا و عاشورا و … در اعتاب مقدسه حضور داشته باشند؛ من همیشه در روضه ها و محافل مذهبی می شنیدیم که (ایوان طلای نجف عجب صفایی دارد…) و لذا آرزوی حضور در نجف اشرف و حرم امیرالمؤمنین و عزاداری در ایام شهادت ایشان و عکاسی از عزاداران را داشتم.
وی افزود: آن ایام ۲۲ ساله بودم و سال های اولیه حضورم در دنیای عکاسی را تجربه می کردم، که به واسطه پیشنهاد آقای اسکندری مدیرکل وقت کمیته امداد استان قم که مأمور شده بود شعبه کمیته امداد را در کشور عراق راه اندازی کند، همراه ایشان به کشور عراق رفتیم. آن زمان سال ۱۳۸۲ شمسی  (۲۰۰۳ میلادی) در ایام شهادت آیت الله حکیم بود که به نجف رسیدیم.
حسامی نژاد گفت: البته از آن جایی که من در سال های اولیه عکاسی، عکاس خبرگزاری مهر بودم، قبل از سفر با مرحوم مجتبی تکین که دبیر وقت سرویس عکس این خبرگزاری بود قرار گذاشتیم که بنده به صورت مأموریت به عراق سفر کنم ،اما در نهایت به بنده مأموریت کاری ندادند و تمام گزارش های تصویری هایی که از شب های قدر، برنامه های قرآنی نجف، راهپیمایی روز قدس ، افطاری در کوچه و خیابان های نجف و …  را بعنوان گزارش عادی لحاظ کردند که بسیار غیر منطقی بود، البته آن زمان، زمان جنگ آمریکا با عراق بود و معمولا عکاسان از نقاط مختلف دنیا تحت عنوان  عکاسی جنگ به عراق می آمدند اما من دوست داشتم سوژه های اجتماعی عراق و اماکن مذهبی این  کشور از جمله عتبات عالیات را عکاسی کنم.
وی افزود: خلاصه این که وقتی به عراق و شهر  کربلا رسیدیم، به مسئول تیم همراه مان گفتم که اجازه دهید بعد از اتمام کارها، به شهر نجف و حرم امام علی علیه السلام بروم، چون هیچ عکسی از حرم امام علی(ع) در رسانه های ایران منتشر نشده است.

حسامی نژاد گفت: وقتی وارد حرم امام علی(ع) شدیم، فکر کردم مثل برنامه های لیالی قدر که در سطح ایران برگزار می شود، برنامه ها به همان شکل دعاخوانی و مراسم احیا و روضه دسته جمعی برگزار می شود اما در کمال تعجب دیدم عراقی ها خودشان بصورت تکی و چند نفری جوشن کبیر می‌خوانند و قرآن به سر می‌گیرند دقایقی بعد حدود ساعت ۱۰ شب، تمام چراغ های حرم امام علی(ع) خاموش شد و وقتی پرسیدم مگر امشب، شب قدر نیست؟ گفتند هست اما هر گروهی برای خودش مراسم دعاخوانی دارد. بعد دیدم در برخی از نقاط حرم امام علی، چند گروه به صورت جزیره جزیره ای، برای خودشان دعا خوانی و مراسم قرآن به سر دارند.

وی افزود: با او به راه افتادم و در نهایت به هتل دُر نجف رسیدیم که محل اسکان عکاسان و خبرنگاران کشورهای مختلف دنیا از جمله عکاسان و خبرنگاران آمریکایی و اروپایی بود که برای پوشش خبری و تصویری اخبار جنگ عراق به این کشور سفر کرده بودند.
حسامی نژاد گفت: در هتل دُر نجف اینترنت ماهواره ای بسیار عجیبی داشتند که واقعا برای من حیرت آور بود. همچنین تیپ این عکاس و خبرنگاران که از رسانه های مهم دنیا در آن جا برای من که یک عکاس تازه کار ۲۲ ساله بودم، جذاب و متفاوت بودند.
وی گفت: آن آقایی که من را به هتل آورده بود ارتباط خوبی با این عکاسان و خبرنگاران داشت و با بیشتر آنها بگو بخند می کرد که با در نظر گرفتن همین شرایط، با خودم فکر کردم که حتما آدم مهمی باید باشد.
این عکاس قمی گفت: در نهایت من را برای ارسال عکس ها به اتاقی راهنمایی کردند که یک سیستم کامپیوتری در آن بود. نشستم پای سیستم و ایمیل را باز کردم؛ آن موقع ایمیل یاهو استفاده می کردم و فایل ها رو ارسال کردم که سرعت قابل توجه اینترنت برایم تعجب آور بود. وقتی از شدت تعجب نگاه می کردم، دیدم همان آقایی که من را به هتل در نجف آورد، خنده اش گرفته و به دیگران می گوید که ببیندید این آقا از ایران آمده و اینترنت پرسرعت ما برایش تعجب برانگیز است.
وی گفت: به عنوان عکاس جوان عکاسی در کشور عراق و شب های قدر این حرم برایم اهمیت فراوانی داشت، چرا که تا آن موقع هیچ عکاس ایرانی حرم امام علی را بعنوان سوژه گزارش تصویری کار نکرده بود و هر کس هم که به عراق می آمد تا عکاسی کند، بیشتر عکاسی جنگ می کرد. همینطور زمانی که بحث سوریه در بین دوستانم مطرح می شود، اعلام می کنم که من برای عکاسی جنگ به سوریه نمی روم، بلکه دوست دارم حرم اهل بیت و سوژه های مذهبی، اجتماعی و آیینی را بعنوان سوژه گزارش تصویری مد نظر داشته باشم.
وی گفت: در زمانی که در حال تهیه گزارش تصویری بودم، یکی از عراقی ها دائما پیش من می آمد و متوجه شدم که دوست دارد از او هم عکس بگیرم و در گزارش تصویری ام استفاده کنم که من هم یک عکس در حالی که او قرآن به سر داشت از او گرفتم، فکر می کردم شب قدر در حرم امام علی مانند ایران باشد که مداح می آید و سخنران و بعد مراسم قرآن به سر اما این طور نشد و بعد از اذان مغرب و افطار چند گروه به صورت جزیره جزیره کنار هم نشستند و دعا و قرآن می خواندند.
حسامی نژاد گفت: در یکی از این گروه هایی که گوشه و کنار هم نشسته بودند، یک آقایی به کودکان خردسال آموزش قرآن می داد که می گفتند او سال ها در زندان صدام بوده و امسال اولین سالی است که آزاد شده است.
وی افزود: در کنار فعالیت معنوی این گروه ها، سفره های افطاری بسیار بسیار ساده عراقی ها در کوچه و خیابان بود که در شب های بعد سوژه دوربین من شد ، بعضا این افطاری ها در چادرهایی که کنار خیابان می زدند به روزه داران داده می شد. البته که وقتی بحث میهمان عراقی ها از زائران پیش می آید ناخودآگاه بسیاری افراد یاد ایام اربعین و پذیرایی مفصل عراقی ها می افتند اما افطار آن  سال های نجف و حرم امام علی(ع)، اصلا این طور نبود و خیلی ساده بود.
این عکاس قمی گفت: خلاصه آن شب گذشت و فردای آن روز عکس ها را فرستادم که خوشبختانه بعد از انتشار در خبرگزاری مهر، در اکثر رسانه های اینترنتی و مکتوب ایران بازنشر شد. اما شب شهادت امام علی(ع) که شب بیست و یکم ماه رمضان باشد، که مراسم آن شب حرم امام علی(ع) کاملا متفاوت با شب نوزدهم شد. آن شب چراغ های حرم خاموش نشد و تا صبح روشن بود. دیدم بدون این که مراسم تعویض پرچم مثل کاری که در حرم های امام رضا و … انجام می شود انجام نشد اما از همان دقایق بعد از افطار، دسته های مختلف عزاداری به داخل حرم می آیند و عزاداری می کنند و می روند تا دسته عزاداری دیگری بیاید. تابوت های بزرگی که نماد تابوت امام علی علیه السلام بود، جلوی ایوان طلای حرم امام علی(ع) می گذاشتند و کنار آن به عزاداری و سینه زنی اقدام می کردند. البته در گوشه و کنار حرم هم در کنار این عزاداری ها، گروه هایی نشسته بودند و مراسم شب قدر را به شیوه ایرانی ها که همان قرائت دعای  جوشن کبیر و مداحی و سخنرانی و مراسم قرآن به سر باشد اجرا می کردند.
وی گفت: بر خلاف شب نوزدهم که افطاری های نذری خیلی خیلی ساده بود، در شب بیست و یکم ماه رمضان اما سفره های بزرگ افطاری بمناسبت شب شهادت امام علی(ع) در خیابان های نزدیک به حرم انداخته می شد و پذیرایی های مفصلی از مردم می کردند.
حسامی نژاد افزود: خوشبختانه در همان سفر به نجف، با ارتباط خوبی که با مسئولان حرم امام علی علیه السلام گرفتم، باعث شد در این بیست سال اخیر که حدود ۴۰ سفر به عراق رفتم، این ارتباط باقی بماند. چندسال قبل بود که آستان مقدس حرم امام علی علیه السلام مجموعه ۱۰۰ عکس را چاپ کرد که ۳ عکس من بعنوان تنها عکاس ایرانی این کتاب، به چاپ رسید و این افتخار بزرگی برای من است.
وی گفت: اولین سفری که به عراق رفته بودم روز میلاد امام حسین(ع) بود و در کنار ضریح شش گوشه نشسته بودم. خیلی درک نمی کردم که در بهشت روی زمینم و فکر نمی کردم خیلی ها توفیق نداشتند در این لحظه در این مکان مقدس باشند اما من داشتم. کنار ضریح حضرت علی اکبر بودم که یک نفر از من پرسید می دانی کجا آمدی؟ گفتم کربلا. گفت نمی دانی. متوجه نمی شوی. آن لحظه به من برخورد که چرا این طور حرف می زند اما گذشت تا از عراق به ایران آمدیم و یک بار در روضه آقای سیدمهدی میرداماد بودم که گفت خدا کنه کربلا قسمت تون بشه که همانجا یاد حرف همان آقا افتادم که گفت متوجه نیستی کجا آمدی و در نتیجه من با حالت منقلب گفتم خدایا من از تو هیچ نمی خواهم  جز این که راهم به عتبات قطع نشود و همین دعا بود که باعث شد شب قدر توفیق داشتم در نجف و پس از آن در کربلا باشم.
حسامی نژاد گفت: بعد از همان شب قدر که در نجف و حرم امام علی(ع) عکاسی کردم، بعد از آن حرم امام حسین(ع) را عکاسی کردم که آن گزارش هم در تمام روزنامه های ایران بازنشر شد. چون تا آن موقع روزنامه ها اصلا خوراک تصویری مناسبی برای پوشش خبری و تصویری حرم های اهل بیت در عراق نداشتند، در آن سفر جدای از تهیه گزارش تصویری های شب های قدر حرم امام علی، حدود ۱۶ گزارش تصویری تهیه کردم و برای خبرگزاری مهر فرستادم که حق و حقوق من را به صورت کامل هم ندادند.
وی گفت: در همان سفر دوم که این گزارش های تصویری را گرفتم، با عکاس رویترز در نجف که یک عراقی بنام آقای اعلی المرجانی بود آشنا شدم که دوستی با او برایم خیلی مفید بود و هنوز هم ادامه دارد. او باعث شد که در آن سفر علاوه بر عکاسی از حرم مطهر امام علی، مراسمات قران خوانی ماه رمضان و مراسم راهپیمایی روز قدس در نجف و … را هم پوشش تصویری دهم.
حسامی نژاد افزود: همچنین در آن سفر سال ۱۳۸۲ از مسجد کوفه هم عکاسی کردم اما شکل مسجد کوفه با الان خیلی تفاوت داشت؛ از مسجد کوفه آن زمان فقط گنبد مسلم ابن عقیل و محراب شهادت حضرت به همان شکل مانده و در بقیه موارد شکل مسجد بکلی تغییر کرده است. مثلا زمین کلا شن و ماسه بود اما الان سنگ های مرر دارد و شکل هر مقام مسجد الان با قراردادن یک سنگ مشخص شده است در حالی که قبلا توسط یک میله مشخص بود، البته آن شب چون شب ضربت خوردن امام علی(ع) بود و می خواستیم حرم امیرالمؤمنین باشیم در مسجد کوفه نماندیم. موقع اذان صبح که لحظه ضربت خوردن حضرت بود، حرم از عزاداری عزاداران غوغا شد. و واقعا یک عاشورای دیگر بود. خوشبختانه تصاویری که از این سفر دارم، جز ماندگارترین عکس های حرم امام علی علیه السلام شده است.
وی گفت: اهل بیت همواره به من لطف داشتند و پس از آن سفر که تمام هنر عکاسی خودم را بکار گرفته بودم، به لطف اهل بیت سفرهای متعدد به عتبات عالیات داشتم و بهترین عکس ها را از حرم امام علی،  حرم امام حسین و سامرا دارم و باز با عنایت اهل بیت، عکاس اختصاصی انتقال و تعویض ضریح امام حسین و ضریح حرم سامرا شدم.